Łuszczyca (psoriasis gr. psora – łuska) jest przewlekłą zapalną chorobą skóry, która znana jest od wieków, a której szczegółowy opis przedstawił Robert Willan w XIX wieku. Pomimo wielu lat badań, etiologia schorzenia wciąż nie jest do końca wyjaśniona, a tło genetyczne, immunologiczne oraz wpływ czynników środowiskowych (zakażenia bakteryjne, wirusowe, leki, alkohol, palenie papierosów) pozostają celem intensywnych poszukiwań naukowców dermatologów, immunologów, biologów molekularnych i genetyków.
Łuszczyca bardzo istotnie obniża jakość (komfort) życia pacjentów, a widoczne zmiany skórne (w łuszczycy zwykłej są to czerwone lub łososiowe blaszki i grudki pokryte srebrzystobiałą łuską) powodują niejednokrotnie stygmatyzację społeczną osób cierpiących na tę chorobę.
Pacjenci z łuszczycą są społecznie wycofani, mają kłopoty z korzystaniem z pływalni, plaży i często ograniczają swoją aktywność fi zyczną do sportów, w przebiegu których powierzchnia skóry może być zakryta. Niejednokrotnie nasilenie choroby jest tak duże, iż uniemożliwia również jakąkolwiek aktywność zawodową.
Okres ostatnich lat jest niezwykle istotny dla poznania patofi zjologii łuszczycy, a bezprzykładne efekty działania leków biologicznych (np. inhibitorów TNF alfa) budzą coraz większe nadzieje na efektywną terapię tego schorzenia.
Leczenie zewnętrzne wciąż jednak pozostaje pierwszą linią terapii, zwłaszcza w łuszczycy łagodnej (tj. PASI < 10, BSA < 10 i DLQI < 10). Duża część chorujących na łuszczycę zwyczajną ma chorobę wymagająca leczenia wyłącznie miejscowego.
Bardzo ważnym aspektem terapii jest współpraca lekarza z chorym i dostosowanie preparatów do określonych potrzeb, np. używanie w okresie lata bardziej past, niż maści zawierających cygnolinę.
Niewątpliwą przewagą leków miejscowych w terapii łuszczycy zwyczajnej jest profi l bezpieczeństwa tych preparatów. Niestety, pacjent musi być przekonany o konieczności aplikowana leków (co wymaga czasu) oraz możliwym zabrudzeniu (np. bielizny pościelowej) w trakcie terapii.
Leki recepturowe dają unikalną szansę łączenia środków do leczenia łuszczycy zwykłej w wyselekcjonowanym, optymalnym dla chorego podłożu. Współczesne standardy leczenia łuszczycy zawierają użyteczne wskazówki jak i kiedy stosować konkretne surowce farmaceutyczne.
Informacje i porady zawarte w niniejszym rozdziale poradnika pozostają w zgodzie z rekomendacjami ekspertów Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego dotyczącymi leczenia łuszczycy zwyczajnej, opublikowanymi w numerze 2012/2 Przeglądu Dermatologicznego.