Łuszczyca

(psoriasis gr. psora – łuska)

Łuszczyca (psoriasis gr. psora – łuska) jest przewlekłą zapalną chorobą skóry, która znana jest od wieków, a której szczegółowy opis przedstawił Robert Willan w XIX wieku. Pomimo wielu lat badań, etiologia schorzenia wciąż nie jest do końca wyjaśniona, a tło genetyczne, immunologiczne oraz wpływ czynników środowiskowych (zakażenia bakteryjne, wirusowe, leki, alkohol, palenie papierosów) pozostają celem intensywnych poszukiwań naukowców dermatologów, immunologów, biologów molekularnych i genetyków.

Łuszczyca bardzo istotnie obniża jakość (komfort) życia pacjentów, a widoczne zmiany skórne (w łuszczycy zwykłej są to czerwone lub łososiowe blaszki i grudki pokryte srebrzystobiałą łuską) powodują niejednokrotnie stygmatyzację społeczną osób cierpiących na tę chorobę.

Pacjenci z łuszczycą są społecznie wycofani, mają kłopoty z korzystaniem z pływalni, plaży i często ograniczają swoją aktywność fi zyczną do sportów, w przebiegu których powierzchnia skóry może być zakryta. Niejednokrotnie nasilenie choroby jest tak duże, iż uniemożliwia również jakąkolwiek aktywność zawodową.

Okres ostatnich lat jest niezwykle istotny dla poznania patofi zjologii łuszczycy, a bezprzykładne efekty działania leków biologicznych (np. inhibitorów TNF alfa) budzą coraz większe nadzieje na efektywną terapię tego schorzenia.

Leczenie zewnętrzne wciąż jednak pozostaje pierwszą linią terapii, zwłaszcza w łuszczycy łagodnej (tj. PASI < 10, BSA < 10 i DLQI < 10). Duża część chorujących na łuszczycę zwyczajną ma chorobę wymagająca leczenia wyłącznie miejscowego.

Bardzo ważnym aspektem terapii jest współpraca lekarza z chorym i dostosowanie preparatów do określonych potrzeb, np. używanie w okresie lata bardziej past, niż maści zawierających cygnolinę.

Niewątpliwą przewagą leków miejscowych w terapii łuszczycy zwyczajnej jest profi l bezpieczeństwa tych preparatów. Niestety, pacjent musi być przekonany o konieczności aplikowana leków (co wymaga czasu) oraz możliwym zabrudzeniu (np. bielizny pościelowej) w trakcie terapii.

Leki recepturowe dają unikalną szansę łączenia środków do leczenia łuszczycy zwykłej w wyselekcjonowanym, optymalnym dla chorego podłożu. Współczesne standardy leczenia łuszczycy zawierają użyteczne wskazówki jak i kiedy stosować konkretne surowce farmaceutyczne.

Informacje i porady zawarte w niniejszym rozdziale poradnika pozostają w zgodzie z rekomendacjami ekspertów Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego dotyczącymi leczenia łuszczycy zwyczajnej, opublikowanymi w numerze 2012/2 Przeglądu Dermatologicznego.

Leczenie łuszczycy skóry gładkiej

Warstwa łuski stanowi „izolację” uniemożliwiającą dotarcie substancji czynnej do skóry, dlatego musi zostać usunięta.
Preparaty służące złuszczeniu łuski z powierzchni wykwitów

G066

Preparat do usunięcia niewielkiej ilości łuski ze skóry gładkiej

G067

Preparat do usuwania grubszych warstw łuski
Preparaty redukujące

G068

Preparat na łuszczycę skóry gładkiej

Łuszczyca skóry głowy owłosionej

Preparaty służące złuszczaniu łuski
Preparaty redukujące

G073

Preparat na pozbawione już łuski ogniska łuszczycy

Łuszczyca twarzy

Przy łuszczycy twarzy bardzo rzadko mamy do czynienia z dużym nawarstwieniem łuski, dlatego nie polecamy klasycznych preparatów złuszczających.

G077

Preparat łagodzący, przeciwzapalny i odkażający

G078

Preparat o połączonym działaniu przeciwzapalnym i nieznacznie redukującym
Ureum
5,0

Łuszczyca dłoni i stóp

Preparaty złuszczające

G079

Preparat do usuwania łuski na dłonia
Ureum
10,0

G080

Preparat na trudne do złuszczenia obszary

Łuszczyca paznokci

Preparaty recepturowe mają unikalne możliwości dostosowania podłoża do konkretnej okolicy anatomicznej, co ma szczególne znaczenie w leczeniu łuszczycy paznokci.

G083

Preparat keratolityczny do leczenia zmian na płytce paznokciowej
Ureum
10,0

G084

Preparat do leczenia zmian skórnych w odrębie wałów paznokciowych
Leki umożliwiające „dotarcie” do łożyska paznokcia

Informacje dla pacjentów zmagajacych się z łuszczycą

 

W zależności od decyzji lekarza, poniższe informacje można skopiować i wręczyć pacjentowi.

  1. Łuszczyca jest przewlekłą, niezakaźną, nawrotową, zapalną chorobą skóry, która znana jest ludzkości od wieków.
  2. Na łuszczycę choruje około 2 – 3% populacji Europy, w Polsce od 700 000 do 900 000 osób.
  3. Do zachorowania dochodzi u osób z genetycznie uwarunkowaną predyspozycją, po zadziałaniu czynników wyzwalających.
  4. Do czynników wyzwalających łuszczycę należą:
    • infekcje, np. angina, zakażenie wirusem HIV
    • urazy, np. w okresie aktywnym choroby może dojść do wysiewu zmian łuszczycowych w miejscu tatuażu
    • leki, np. popularnie używane w schorzeniach kardiologicznych Beta-blokery
    • stres
  5. Łuszczyca „nie lubi”:
    • palenia papierosów
    • picia alkoholu (także piwa)
    • nadmiernej wagi (otyłości)
    • działań pacjenta nieuzgodnionych z lekarzem prowadzącym
  6. Sukces leczenia zależy od dobrego kontaktu pacjenta z leczącym go specjalistą chorób skóry.
  7. Łuszczyca może:
    • swędzieć
    • boleć (umiejscowienie na dłoniach i stopach)
    • współistnieć z innymi chorobami (zespół metaboliczny, choroby kardiologiczne, schorzenia zapalne jelit)
  8. Zawsze zgłaszaj dolegliwości bólowe ze strony stawów leczącemu.
  9. Leki powinny być stosowane ściśle wg wskazówek leczącego – jeżeli nie jesteś pewny jak stosować leki – PYTAJ! PAMIĘTAJ – sukces terapeutyczny zależy nie tylko od lekarza, także od pacjenta.
  10. Niedocenianym aspektem terapii łuszczycy jest stosowanie preparatów nawilżających, które poprawiają stan skóry, także w trakcie remisji zmian (tzn. gdy nie ma objawów choroby).

  PAMIĘTAJ!
Łuszczycę można zaleczyć, a nie uzdrowić.

Oświadczenie

Zawartość serwisu www.galfarm.pl jest skierowana tylko dla lekarzy, farmaceutów oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.