Świerzbiączka guzkowa (Prurio nodularis, Lichen obtusus corneus) – to jedno z najtrudniejszych w terapii, przewlekłych schorzeń dermatologicznych. Choroba cechuje się wysiewem spoistych guzków wielkości 0,5 – 3 cm, których powierzchnia jest często rozdrapana (nadżerki, a nawet płytkie owrzodzenia, strupy).
Wykwity chorobowe są wynikiem reakcji na występujący przewlekły świąd (samoistny lub objawowy). Każdorazowo u chorych wymagana jest wnikliwa diagnostyka różnicowa w kierunku ewentualnych innych schorzeń (współwystępujących), do których należy: atopowe zapalenie skóry, liszaj płaski, przewlekłe kontaktowe zapalenie skóry, świerzb, wyprysk podudzi, pemfi goid pęcherzowy i inne.
Przebieg choroby jest zazwyczaj przewlekły, a świąd poważnie obniża poziom życia pacjentów doprowadzając w skrajnych przypadkach do tendencji suicydogennych. W leczeniu świerzbiączki guzkowej znalazły swoje miejsce leki stosowane ogólnie (krótkie „wstawki” z glikokortykosteroidów, leki p/histaminowe, cyklosporyna, leki p/depresyjne, talidomid) jak i fototerapia dermatologiczna (PUVA, UVB).
Podstawą terapii są ciągle jednak preparaty miejscowe, a zwłaszcza silne kortykosteroidy (podawane w postaci iniekcji do zmian skórnych oraz stosowane pod okluzją). Wybór preparatów recepturowych zawartych w tym opracowaniu obejmuje składy, w których działanie p/świądowe połączono z preparatami p/zapalnymi i znieczulającymi miejscowo celem możliwie najpełniejszej pomocy chorym.
Zwrócono także uwagę na możliwość dobrania podłoża (kolodium), które umożliwia osiągnięcie efektu okluzji. Autorzy opracowania zwracają uwagę, że zastosowanie przedstawionych receptur wymaga rozwagi i ostrożności. Zalecany jest dobór odpowiedniego składu recepty dla Pacjenta po przeanalizowaniu ewentualnych dolegliwości dodatkowych, miejsca występowania zmian skórnych oraz stopnia nasilenia świądu skóry.